ထိုေနရာမွာ ငိုျငီးသံေတြ
ေနရာေလး တစ္ခုမွာေပါ့ ... အဲ့ဒီေနရာေလးဟာ ...
“အစ္ကိုတုိ႕ အစ္မတုိ႕ရယ္ က်ေနာ့ကို ထမင္ဖိုးေလးနားပါ …”တဲအျပင္ဖက္တြင္ထိုင္ရင္း ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ စိုက္ခင္းမ်ားကိုေငးေနစဥ္ ရတီလြယ္အိတ္ထဲမွ ဖုန္းျမည္လာသည္။ ၾကည့့္လုိက္ေတာ့ ကိုႏွိဳင္းျဖစ္ေနသည္။ ရတီဖုန္းကို ပိတ္လုိက္သည္။ ခဏၾကာမွ မိုးခဆီေလွ်ာက္သြားရင္း …
မိုးခ ႏွင့္ရတီ မယ့္ေယာင္၀္းရြာကို ေရာက္တာႏွင့္ သူၾကီးဆံုခ်ိဳင္းက ထြက္ၾကိဳသည္။ မိုးခတည္းခိုရန္ကိုလဲ သူၾကီးအိမ္တြင္ပင္ ေနရာျပင္ဆင္ေပးသည္။
“အန္းေရ … မိုက္ကယ္ကို ေျပာလုိက္ပါဦး။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးရင္ ထမင္းစားရေအာင္လုိ႕၊ မနက္ျဖန္က်မွ ရြာထဲ လည္ရင္း စိုက္ခင္းေတြ သြားၾကည့္ၾကမရ္လို႕ …”
“လြမ္းေနမွာပဲ … သိတယ္ …
လုိက္ရွာေနမလား … ေတြ႕တယ္ …
ရွိပါေစေတာ့ေလ …
လြင့္ငိုသံေလး … ၾကားတယ္ …
လွမ္းေမွ်ာ္ေနမွန္း …သိတယ္ …
ေမ့ႏုိင္ပါေစေတာ့ …
“မဂၤလာပါ … ဦးေလး ဆံုခ်ိဳင္းရွိပါသလားရွင္…”
အိမ္ေအာက္တြင္ ႏြားစာစဥ္းေနေသာ သူၾကီးသား ဆြန္ဘြန္ က ရတီကိုလွမ္းျမင္ျပီး …
“ေအာ္ .. အန္းရတီပါလား။ နင္ဘယ္တုန္းက ငါတုိ႕ရြာကို ေရာက္တာလဲ။ လာေလ .. အေဖရွိတရ္။ အိမ္ေပၚမွာ”
“အင္း ရတယ္။ ဒါဆို ငါပဲတက္သြားလုိက္မယ္။ နင္ဘယ္တုန္းက
March 8 ရက္ေန႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႕။
“မိုးခေရ … ကေန႕က လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ပြဲေနာ္ အထူးလွဳပ္ရွားသူေတြရွိရင္ စာရင္းေကာက္ထားရမရ္”
“ဟုတ္ကဲ့အကို … ဒီတခါေတာ့ အဖြဲ႕စံုမရ္ထင္တရ္ …။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပါမရ္ ေျပာတရ္”
“အခြင့္အေရးကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္လြတ္မခံနဲ႕ ၾကားလား။ အဲ့ဒီမွာ ဒုိ႕လူလႊတ္ထားျပီးျပီ။ သူကေနျပီး ကင္မရာရိုက္လိမ့္မရ္။ မင္းက ရံုးကပဲထိုင္ျပီး
“ငါ အခ်စ္ကို မသိခ်င္ပါ
အသည္းကြဲျခင္းသာ ေနာက္ဆံုးလား
နူးညံ႕တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား
ခံႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့လုိ႕ပါ
အရာရာေမ့ပစ္လုိက္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း
ရင္ကုိ နာက်င္ေစခဲ့တာ
ဒါအခ်စ္တဲ့လား …
ဒါအခ်စ္ပဲလား ယံုစား …”
ရတီ အခန္းေလးထဲတြင္ … သံစဥ္လြင္လြင္ေလး ၾကားေနရသည္။ ရတီေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ေျပးလာျပီး သံစဥ္ေလးေဘးနားရပ္လုိက္သည္ …
“ဟလို …”
“ရတီလား … ကိုႏွိဳင္းပါ …”
“ဟင္ .. ဘာလုိ႕ဖုန္းဆက္တာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ရတီကို မဆက္သြယ္နဲ႕ေတာ့
“အခ်စ္တစ္ခုကို အရူးမူးခံစားျပီးေနာက္
ရင္ခုန္စရာဆိုတာ ထပ္ရွိလာဦးမွာလား
ဒါေပမယ့္ ဒီအၾကည့္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္
ရွံဳးႏွိမ့္ခဲ့တာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါ …
ငါ … ၀န္ခံပါတရ္ …
နင့္ကိုခ်စ္တရ္ …
ေက်းဇူးျပဳျပီး
င့ါကိုခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္ …”
“ငါအျမဲလုိက္ရွာေနမိတရ္ …
ငါလုိခ်င္တဲ့ အရာဟာ
မျမဲဘူးဆိုတာလဲ ငါသိတရ္
အဲ့ဒါဟာ အခ်စ္ … ဆိုရင္ေရာ္ ….!”
*********
တစ္ေယာက္တည္း ေနရေသာ ခံစားခ်က္ကို ဘာနဲ႕မွ မလဲႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ဘရ္ေနခ်င္ပါ့မလဲ။ အထူးသျဖင့္ မိဘေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခြဲျပီး ကိုယ့္ႏုိင္ငံမဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။ လူမ်ိဳးျခား ယဥ္ေက်းမွဴျခားတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း
ထြက္သြားတဲ့ သူေတြထက္ က်န္ခဲ့တဲ့ သူေတြက ပိုခံစားရပါတယ္။ အရင္က ငါသံုးေနက်ေလးေပါ့။ အခုေတာ့ ခြဲခြာျခင္း ဆံုေတြ႕ျခင္းဆိုတာကို ငါ့စိတ္ထဲ သိပ္မခံစားတတ္ေတာ့ဘူး။ 2007 ေမလ ေတာင္ၾကီး အိမ္ကေန တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့တယ္။ လုိက္ပို႕သူဆိုတာ အေမပဲရွိခဲ့တယ္။ အေမလဲ အိမ္လမ္းထိပ္ထိပဲ လုိက္ပို႕ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ က်န္တဲ့ခရီးကိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ အေဖလား . အေဖက
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အရိပ္နဲ႕ငါလြမ္းဆြတ္ေန
နင္ဟာ လွည့္ျပန္ထြက္ေျပးသြား
အေမွာင္တိုက္ ငါ့အိမ္မက္ေဟာင္း
ဒီဒဏ္ရာ ေသြးစက္ေတြနဲ႕
ရင္မွာေပစြန္းသြားခဲ့ ... ..
ေရျပင္ေပၚ ေရာင္ျပန္ဟပ္လာတဲ့
Skype တစ္ခုရဲ႕ မိုးလင္းလင္းမွာစိုးရိမ္သံ လြမ္းဆြတ္သံ ေတြေရာ 10 ဟာ 46ဆိုတာ ငါတို႕ အေျဖထုတ္ခဲ့ၾကတရ္ ...။ ေနာက္ညေတြ အိမ္မက္ မက္ခ်င္ေနတုန္း
27 ေမ 2010ေအာ္ .. ဘာလိုလိုနဲ႕ ငါထုိင္းကိုေရာက္တာ
၃ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါလား ......။
ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့လဲ ..?
ငါပိုက္ဆံေတြရခဲ့လား .. ?
ငါဘြဲ႕ေတြရခဲ့ျပီလား .. ?
ေအာ္ .. ငါ့ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြ
ဘြဲ႕ေတြေတာင္ ရကုန္ပါျပီလား။
ငါကဗ်ာေတြေရးဖူးပါတရ္ ...
လူေတြအေၾကာင္း
သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း
ငွက္ကေလးေတြအေၾကာင္း
ေရေတြ တိမ္ေတြအေၾကာင္း
ျပီးေတာ့ ....
မင္းအေၾကာင္း ....။
သူ႕စကားေတြဟာ မလွပဘူး
သူ႕အေတြးေတြဟာ ပံုမွန္ထက္မပိုဘူး
သူ႕အျမင္ေတြ သာမာန္ထက္မပုိဘူး
သူ႕အခ်စ္ေတြ ငါ့အတြက္ ရိုးရိုးေလးပဲ ...
ငါစကားကိုသြယ္၀ိုက္ေျပာတတ္တရ္
ငါ့အေတြးေတြ စိတၱဇကြင္းျပင္ၾကီးလို
ငါ့အျမင္ေတြ ထိုးေဖာက္ေနတဲ့ျမွားတစ္စင္းလို
ငါ့အခ်စ္ေတြ သူ႕အတြက္ လန္းဆန္းေနေစခ်င္တရ္ ...
မိုးရာသီမွာ စိမ္းစိုခဲ့တဲ့
ငါ့ပြင့္ဖက္နဲ႕ ငါ့သစ္ရြက္ေတြ
ေဆာင္းဦးအ၀င္မွာ
အေအးဒဏ္ကို
ငါမခံႏုိင္ေတာ့ပါလား ...။
လံုျခံဳေအာင္ မကာကြယ္ႏိုင္တဲ့
သစ္ပင္ရဲ႕ အရိပ္မွာ
ဘရ္သူ ဘရ္၀ါ
ခိုနားခ်င္မလဲ
ေစာင့္ေနမိလဲ အပိုပဲ ...။
သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရငါတို႕ေတြ ကံဆိုးလား ကံေကာင္းလား
၁၃ ဂဏာန္းတဲ့
ဒါေပမဲ့ သူနဲ႕တြဲမိရင္ကံဆိုးတဲ့
ေသာၾကာေန႕ကေတာ့
ငါတုိ႕ေတြ အေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ၾကတရ္
ညေတြထဲက တစ္ည
အေမွာင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနက်
ေျခရာတစ္ခ်ဳိ႕ ထင္က်န္ေနတရ္
ငါသိေနတရ္ ဒါအိမ္မက္ပဲ ……..။
